Er zijn van die dagen dat alles goed gaat. Je staat op, en na dagen van regen schijnt er een heerlijk zonnetje. Fijn, als je de halve dag langs het hockeyveld moet doorbrengen! De weegschaal is lief voor je, weer een kilo eraf. Jongste zoon wint zijn wedstrijd met 9-3, joepie! (over de wedstrijd van oudste zoon zal ik het nu even niet hebben...)
's Middags gaan we naar de jaarlijkse scouting-BBQ en de zon blijft maar schijnen. Ik kan warempel een heel stukje vlees op, en een beetje salade en jawel: 1 sneetje stokbrood met kruidenboter, lekker hoor. Kortom: afgelopen zaterdag was een heerlijke dag.
Ook andere dingen vallen mee. Sjoerd's eerste weken als brugsmurf bijvoorbeeld. Hij gaat vrolijk naar school en komt weer vrolijk thuis, da's een goed teken. Hij heeft al nieuwe 'matties', en nog geen huiswerk. De meeste leraren zijn aardig, wiskunde is een makkie en engels ook. Wat wil je nog meer?
Waar ik heel erg tegenop zag was om te gaan sporten. Toen ik met 'project afvallen' begon was mijn eerste doel om de dagelijkse dingen weer zoveel mogelijk lopend en met de fiets te doen. Dat doel heb ik inmiddels bereikt. Het afvallen gaat nu wat langzamer, dus het werd tijd om echt te gaan sporten. Maar wat is die drempel van de sportschool hoog! Zeker 2 maanden heb ik ertegenaan gehikt en vorige week dan toch eindelijk een afspraak gemaakt voor een persoonlijke intake en begeleiding voor medisch fitness. En raad eens: het viel mee! Ik ben nu 2x geweest, en het gaat best lekker. Geen last van spierpijn en het afvallen gaat ook weer wat sneller. Kortom: alles valt mee...
dinsdag 14 september 2010
zondag 1 augustus 2010
Computerperikelen, linkeballen en de jubjam100
Had ik een paar weken terug net een prachtige blog in gedachten over wielrentermen, geeft mijn computer de geest. Het ding bleef maar opstarten, dus hup naar de pcwereld om het ding te laten repareren. Grote paniek hier in huis, want puberzoon nr. 1 zag zijn hele sociale leven (hyves, facebook, msn) in rook opgaan. Gelukkig duurde het leed voor hem maar 2 dagen, want toen begon het langverwachte hockeykamp in Antwerpen. Een geweldige week heeft hij daar gehad, en bij terugkomst was de computer weer gemaakt. Jammer genoeg was ik wel heel veel kwijt. Foto's en andere bestanden stonden op een aparte partitie, daar was netjes een back-up van gemaakt, maar de rest was weg. Programma's, spelletjes, downloads en het ergste, al mijn mail (da's echt een ramp, ik heb er een nachtje slecht van geslapen) Nou ja, uithuilen en opnieuw beginnen maar. Maar het was wel jammer van die blog over wielertermen. Daar hebben Jelle en ik namelijk ontzettend veel lol mee gehad, met de Tour de France. Niet dat wij van wielrennen houden (ik vind het slaapverwekkend saai om naar te kijken eerlijk gezegd), maar het taalgebruik is geweldig. Elke dag zaten we vol verwachting klaar om nieuwe pareltjes op te tekenen uit de mond van de verslaggevers. Linkeballen, op het elastiek zitten, ontsporende treintjes en de mooiste: de kroketten komen ze uit de oren. Die houden we erin!
Na het hockeykamp was het de beurt aan Sjoerd. Ook hij is op kamp, en wat voor een kamp! 11 dagen op de JubJam100 (mijn moeder heeft het maar hardnekkig over de jabjum, maar da's toch echt heel wat anders...). De JubJam is de jubileumjamboree van Scouting Nederland ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan. Een kleine 12000 scouts in de leeftijd van 7 tot 17 hebben zich verzameld in Roermond voor 11 dagen scoutingplezier. Er is werkelijk van alles te doen, van spelletjes en knutselen tot stoere survivalhikes, en dat afgewisseld met feestjes en gewoon lekker chillen met andere scouts, van buitenlandse groepen bv. Als je nieuwsgierig bent, op de website kun je foto's en filmpjes bekijken. Het is dat ik absoluut een enorme hekel heb aan kamperen, maar anders had ik er best bij willen zijn. Af en toe belt Rijkan (die is mee als leiding) en het is echt 1 groot feest. Donderdag komen ze weer thuis, ze zullen wel een paar dagen nodig hebben om bij te komen (en ik om de vuile was weg te werken), maar voor zo'n once in a lifetime experience moet je wat overhebben.
Ten slotte het nieuws van het afvalfront: er is nu bijna 45 kilo vanaf. De afgelopen weken stond het een beetje stil, het hoort erbij maar is wel heel frustrerend. Deze week is de weegschaal weer gaan zakken gelukkig. Ik heb al een grote stapel kleren klaarleggen om weg te doen, en pak regelmatig iets uit de kast wat ik al heel lang niet meer aan kon maar nu weer past. Lopen, fietsen, een dagje naar het Archeon met Ids, ik kan het allemaal weer zonder in no time buiten adem te raken, heerlijk!
Na het hockeykamp was het de beurt aan Sjoerd. Ook hij is op kamp, en wat voor een kamp! 11 dagen op de JubJam100 (mijn moeder heeft het maar hardnekkig over de jabjum, maar da's toch echt heel wat anders...). De JubJam is de jubileumjamboree van Scouting Nederland ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan. Een kleine 12000 scouts in de leeftijd van 7 tot 17 hebben zich verzameld in Roermond voor 11 dagen scoutingplezier. Er is werkelijk van alles te doen, van spelletjes en knutselen tot stoere survivalhikes, en dat afgewisseld met feestjes en gewoon lekker chillen met andere scouts, van buitenlandse groepen bv. Als je nieuwsgierig bent, op de website kun je foto's en filmpjes bekijken. Het is dat ik absoluut een enorme hekel heb aan kamperen, maar anders had ik er best bij willen zijn. Af en toe belt Rijkan (die is mee als leiding) en het is echt 1 groot feest. Donderdag komen ze weer thuis, ze zullen wel een paar dagen nodig hebben om bij te komen (en ik om de vuile was weg te werken), maar voor zo'n once in a lifetime experience moet je wat overhebben.
Ten slotte het nieuws van het afvalfront: er is nu bijna 45 kilo vanaf. De afgelopen weken stond het een beetje stil, het hoort erbij maar is wel heel frustrerend. Deze week is de weegschaal weer gaan zakken gelukkig. Ik heb al een grote stapel kleren klaarleggen om weg te doen, en pak regelmatig iets uit de kast wat ik al heel lang niet meer aan kon maar nu weer past. Lopen, fietsen, een dagje naar het Archeon met Ids, ik kan het allemaal weer zonder in no time buiten adem te raken, heerlijk!
maandag 10 mei 2010
Een maand verder!
Alweer een maand geleden dat ik voor het laatst iets heb gepost, de hoogste tijd dus om weer even bij te praten. April is voorbijgevlogen. We zijn druk geweest met de verjaardag van Sjoerd, de paasdagen, hockeywedstrijden, doktersbezoekjes, scoutingwedstrijden, de kinderhulp-collecte, het klassenfeest van Sjoerd en zijn beste vriend, schoolreisjes en een fantastische moederdag-verwenochtend op school. Groep 8 had een heuse beauty-salon ingericht waar alle moeders om de beurt ontvangen werden en in de watten werden gelegd met voetmassages, maskertjes en manicures. Het leukste moederdagcadeautje wat ik ooit gekregen heb!
Sjoerd en Ids hebben maar liefst 2 weken meivakantie, Jelle moest vandaag wel naar school. Meestal is het andersom, is hij lekker vrij terwijl z'n broertjes gewoon naar school moeten, dus hij liep vanochtend wel een beetje te balen. Toch valt het wel mee, vandaag en woensdag heeft hij les, morgen een sportdag en dan alweer een lekker lang weekend vrij. Vorige week heeft Jelle geholpen bij een hockeykamp op de club, dat leverde flink wat uren op voor zijn maatschappelijke stage.
De operatie ligt nu ruim 6 weken achter me. Het nieuwe eten begint langzaam te wennen en ook mijn energie komt zo langzamerhand weer terug, zeker als de zon een beetje wil schijnen! Ik ben al ruim 12 kilo afgevallen en pas weer in een kleinere spijkerbroek. Op naar het volgende maatje kleiner!
Sjoerd en Ids hebben maar liefst 2 weken meivakantie, Jelle moest vandaag wel naar school. Meestal is het andersom, is hij lekker vrij terwijl z'n broertjes gewoon naar school moeten, dus hij liep vanochtend wel een beetje te balen. Toch valt het wel mee, vandaag en woensdag heeft hij les, morgen een sportdag en dan alweer een lekker lang weekend vrij. Vorige week heeft Jelle geholpen bij een hockeykamp op de club, dat leverde flink wat uren op voor zijn maatschappelijke stage.
De operatie ligt nu ruim 6 weken achter me. Het nieuwe eten begint langzaam te wennen en ook mijn energie komt zo langzamerhand weer terug, zeker als de zon een beetje wil schijnen! Ik ben al ruim 12 kilo afgevallen en pas weer in een kleinere spijkerbroek. Op naar het volgende maatje kleiner!
woensdag 7 april 2010
2 weken post-op
Vandaag is het 2 weken + 1 dag na de operatie. Alles gaat gelukkig goed, stiekum eet ik alweer wat 'vast' voedsel, de yoghurt en soep kwamen me m'n neusgaten uit... Eten en drinken leveren geen problemen op, het is alleen wennen. Wennen aan de hele kleine beetjes die je maar kunt eten en drinken, wennen aan het feit dat ik totaal geen hongergevoel heb, sterker nog, dat eten me maar heel weinig interesseert. Vorige week was Sjoerd jarig, en het deed me totaal niks dat iedereen aan de taart en andere lekkere hapjes zat. Heel vreemd!
Verder zijn alle wondjes goed dicht, de laatste restjes van de roze desinfectievloeistof zijn verdwenen en de grote blauwe plekken van het infuus zijn ook weg. Wat ook weg is (en hopelijk weg blijft) is 7 kilo. Volgende week moet ik voor het eerst naar de dietiste, ben benieuwd wat die te vertellen heeft, maar ik vind 7 kilo in 2 weken een heel mooi resultaat.
Wat nog niet verdwenen is is de vermoeidheid. Vanmorgen ben ik even boodschappen wezen doen, samen met Rijkjan. Even naar Deen, en een stukje kaas halen op de markt. Het voelde alsof ik de marathon gelopen had, maar het was fijn om er even uit te zijn. Morgen maar weer, ik moet toch ergens beginnen om mijn conditie weer een beetje terug te krijgen.
Verder zijn alle wondjes goed dicht, de laatste restjes van de roze desinfectievloeistof zijn verdwenen en de grote blauwe plekken van het infuus zijn ook weg. Wat ook weg is (en hopelijk weg blijft) is 7 kilo. Volgende week moet ik voor het eerst naar de dietiste, ben benieuwd wat die te vertellen heeft, maar ik vind 7 kilo in 2 weken een heel mooi resultaat.
Wat nog niet verdwenen is is de vermoeidheid. Vanmorgen ben ik even boodschappen wezen doen, samen met Rijkjan. Even naar Deen, en een stukje kaas halen op de markt. Het voelde alsof ik de marathon gelopen had, maar het was fijn om er even uit te zijn. Morgen maar weer, ik moet toch ergens beginnen om mijn conditie weer een beetje terug te krijgen.
zondag 28 maart 2010
Weer thuis!
Met nog steeds een big smile op m'n gezicht en een heerlijke mango-smoothie voor m'n neus zit ik weer lekker thuis. Eventjes achter de pc, beetje bijlezen, beetje mailen. Vanochtend heb ik een uitgebreid verslag geschreven van de ziekenhuisdagen, dat zal ik hieronder plakken. Het was best een heftig weekje, en ik had er behoefte aan om het een beetje van me af te schrijven. Het gaat nu overigens prima, geen pijn, niet misselijk, drinken gaat prima, ik ben alleen erg moe, maar ja, je kunt niet alles hebben toch?
Hier het verslag, als je niet tegen al te bloederige details kunt, sla je het maar over!
Maandagmiddag , een uurtje of 4. Tas in de auto, nog een laatste knuffel voor de jongens en we vertrekken richting Leeuwarden. Beetje raar gevoel, je bent niet ziek en toch ga je naar het ziekenhuis. Veel te snel zijn we bij het MCL, en meld ik me bij afd U. Om vervolgens doorgestuurd te worden naar afd L. Daar maak ik kennis met Marleen, die in het bed naast me ligt en ook morgen geopereerd wordt. We krijgen een warme maaltijd (maar ik eet bijna niks, ben zoooooo zenuwachtig). Spulletjes in de kast, tv aan laten sluiten en afscheid genomen van Rijkjan. Hij heeft voor vannacht een hotelkamer geboekt (ik kan het hotel zien vanuit het raam, maar het is net te ver om te zwaaien). Morgen ben ik om ½ 1 aan de beurt, dan kan hij de hele dag in de buurt zijn, voor ons allebei een rustgevend idee. ‘s Avonds een beetje tv gekeken, beetje gelezen en dan slapen. Nou ja, geprobeerd dan, want echt lekker lag ik niet, en de spanning was hoog. Dinsdagochtend worden we vroeg wakker gemaakt. Geen ontbijt natuurlijk, ik mocht nog een half glaasje water maar dat was het. Nog even lekker douchen, alvast die vreselijke kousen aangetrokken (ze rollen ook meteen weer af, wat een rotdingen) en als ik terugkom ligt er een OK hemdje op mijn bed. Rijkjan komt ook al binnenstappen. Eerst wordt Marleen opgehaald, zij is voor mij aan de beurt. En dan maar wachten. En wachten. En wachten. Het loopt behoorlijk uit, en bijna anderhalf uur later dan verwacht gaan we naar beneden. Wat ben ik zenuwachtig, mijn bloeddruk gaat door het plafond! En ik heb een enorme honger! Het infuus gaat er in 1x goed in, applausje! Wilt u geen ruggeprik mevrouw? Nee, die wil ik niet. Bent u ergens allergisch voor? Ja duh, heb ik dat al niet 10x doorgegeven? En er zit ook nog een grote rode sticker op m’n status. Wat een drukte trouwens, aan de lopende band worden de bedden naar binnen en naar buiten gereden. En ja, dan ga ik ook. Naar de OK. Mutsje op, overstappen op dat smalle harde ‘bedje’. De anesthesist vraagt of ik er zin in heb. Nou, nee dus. Ik vraag nog of hij er zin in heeft, dat lijkt me veel belangrijker. Daar komt het kapje, en ik ben weg. Maar ja, ooit moet je weer wakker. En dat valt me zwaar. Ik voel me beroerd, het felle licht, en al het geluid, ik wil me weer laten wegzakken. Maar dat mag natuurlijk niet. Pijn heb ik, daar wordt meteen wat aan gedaan. En misselijk. Ik probeer iets te mompelen en blijkbaar ben ik verstaanbaar want er verschijnt meteen een bekkentje. Ik moet overgeven, en het is allemaal bloed. Geen stolsels, vers, helder bloed. Zelfs in mijn benevelde toestand snap ik nog wel dat dit niet goed is. Op de verkoever rinkelen de alarmbellen ook, want er verschijnt meteen van alles om mijn bed. Ik moet nog een keer overgeven. Weer bloed. Dr. Totte is er ook, dat is fijn want ik heb vertrouwen in die man en klamp me aan zijn stem vast. In totaal moet ik 4x flink overgeven, en ook uit de drainwond bloedt het behoorlijk. Waarschijnlijk een gesprongen adertje, maar uiteindelijk houdt het braken gelukkig op en mag ik terug naar zaal. Rijkjan heeft zich ondertussen zitten opvreten van de zenuwen, want die had mij 2 uur geleden al terug verwacht. Dan komt de schrik als ik de zaal op kom, want bed en OK hemd zitten aardig vol met bloed. Hij gaat naar huis, ik doe mijn ogen dicht en probeer te slapen. Dat wil niet echt lukken, ten eerste kan ik niet op mijn rug slapen en ten tweede wordt ik vannacht goed in de gaten gehouden. Om de paar uur controles, en ook wordt er nog 2x bloed geprikt. Ik ben blij als ik een beetje daglicht door de gordijnen zie komen. Ik wil niets liever dan maar gewoon stil blijven liggen, en ik doe een moord voor een slokje water, maar helaas pindakaas. Er moet gewassen worden (jeetje zeg, dat is echt topsport…) een schoon OK hemdje aan , ik moet op m’n zij rollen voor een zetpil, wat een inspanningen allemaal. Een slokje water is uit den boze natuurlijk, maar als ik met de hand op m’n hart beloof dat ik geen druppel zal inslikken mag ik wel mijn tanden poetsen. Heerlijk voelt dat. En dan wordt ik opgehaald voor de slikfoto. Meer inspanningen. En dat gore spul dat je moet drinken, bah! Maar ook dat gaat voorbij en als ik weer lekker op zaal lig staat er een verpleegster voor mijn neus met een prachtig boeket van een vriendinnengroep, wat een opkikker is zoiets dan zeg! Nog tot de middag moet ik vechten tegen de maagsonde maar dan mag dat ding er eindelijk uit en mag ik wat water. Iets lekkerders heb ik nog nooit geproefd! Verder ben ik vooral erg suf, na een paar regels lezen vallen mijn ogen alweer dicht. Na weer een onrustige nacht wordt het donderdag. De verpleegster helpt me in mijn eigen nachthemd, kijk dat voelt alweer veel beter dan dat OK-ding. De drain loopt nog steeds, dus die mag er helaas nog niet uit, dat is even een afknapper. In de middag ben ik ineens een stuk helderder, niet meer zo suf. Af en toe zit ik even op de rand van het bed te ‘bungelen’ en stukje bij beetje voel ik me beter worden. Het bezoek brengt steeds meer bloemen mee, en kaartjes, cadeautjes, al die aandacht voelt heerlijk. Pijn heb ik niet, het pompje doet z’n werk perfect, en ook drinken gaat goed. Yoghurt met een beetje roosvicee smaakt heerlijk, thee ook, maar moet ik eerst wat laten afkoelen, want mijn maagje protesteert tegen hete thee. Weer een nacht slecht slapen, oh please, wanneer mag die drain eruit????? Vrijdag komt de zaalarts, katheter mag eruit, infuus mag afgebouwd, pijnstilling wordt vandaag ook afgebouwd maar de drain loopt nog teveel, die mag er niet uit. Da’s een flinke domper, want juist van die drain heb ik last, en als hij er vandaag niet uit mag hoef ik er ook niet op te rekenen dat ik morgen naar huis kan. Maar in de loop van de ochtend verschijnt de verpleegster met goed nieuws, ze gaan de drain er toch uithalen, joepie! Verlost van alle slangen, en met het infuss afgekoppeld mag ik proberen te douchen. Dat valt me vies tegen, ik wordt duizelig, moet hoesten/kokhalsen en ja hoor, daar begint de drainwond flink te bloeden. Met een washandje tegen de drainwond aangedrukt strompel ik naar mijn bed en gelukkig is daar net een verpleegster die me helpt en de boel goed verbindt. De rest van de dag ben ik compleet uitgeput. Maar….het douchen was lekker! En…ik kan eindelijk slapen! Op mijn rechterzij, en niet te lang, maar toch, een paar uurtjes slaap aaneen doen me erg goed. En dan is het zaterdag. Ik drink goed. Ik plas, en ook de rest doet het weer. Ik kan zelf douchen en naar het toilet. Ik wil naar huis. En dat mag. Om ½ 1 arriveert Rijkjan, met 2 van onze jongens (nummer 3 had een hockeywedstrijd, tja dat heeft natuurlijk prioriteit). Met tas, en de armen vol bloemen, verlaat ik het MCL. Oh wat is het heerlijk naar huis te gaan!
Hier het verslag, als je niet tegen al te bloederige details kunt, sla je het maar over!
Maandagmiddag , een uurtje of 4. Tas in de auto, nog een laatste knuffel voor de jongens en we vertrekken richting Leeuwarden. Beetje raar gevoel, je bent niet ziek en toch ga je naar het ziekenhuis. Veel te snel zijn we bij het MCL, en meld ik me bij afd U. Om vervolgens doorgestuurd te worden naar afd L. Daar maak ik kennis met Marleen, die in het bed naast me ligt en ook morgen geopereerd wordt. We krijgen een warme maaltijd (maar ik eet bijna niks, ben zoooooo zenuwachtig). Spulletjes in de kast, tv aan laten sluiten en afscheid genomen van Rijkjan. Hij heeft voor vannacht een hotelkamer geboekt (ik kan het hotel zien vanuit het raam, maar het is net te ver om te zwaaien). Morgen ben ik om ½ 1 aan de beurt, dan kan hij de hele dag in de buurt zijn, voor ons allebei een rustgevend idee. ‘s Avonds een beetje tv gekeken, beetje gelezen en dan slapen. Nou ja, geprobeerd dan, want echt lekker lag ik niet, en de spanning was hoog. Dinsdagochtend worden we vroeg wakker gemaakt. Geen ontbijt natuurlijk, ik mocht nog een half glaasje water maar dat was het. Nog even lekker douchen, alvast die vreselijke kousen aangetrokken (ze rollen ook meteen weer af, wat een rotdingen) en als ik terugkom ligt er een OK hemdje op mijn bed. Rijkjan komt ook al binnenstappen. Eerst wordt Marleen opgehaald, zij is voor mij aan de beurt. En dan maar wachten. En wachten. En wachten. Het loopt behoorlijk uit, en bijna anderhalf uur later dan verwacht gaan we naar beneden. Wat ben ik zenuwachtig, mijn bloeddruk gaat door het plafond! En ik heb een enorme honger! Het infuus gaat er in 1x goed in, applausje! Wilt u geen ruggeprik mevrouw? Nee, die wil ik niet. Bent u ergens allergisch voor? Ja duh, heb ik dat al niet 10x doorgegeven? En er zit ook nog een grote rode sticker op m’n status. Wat een drukte trouwens, aan de lopende band worden de bedden naar binnen en naar buiten gereden. En ja, dan ga ik ook. Naar de OK. Mutsje op, overstappen op dat smalle harde ‘bedje’. De anesthesist vraagt of ik er zin in heb. Nou, nee dus. Ik vraag nog of hij er zin in heeft, dat lijkt me veel belangrijker. Daar komt het kapje, en ik ben weg. Maar ja, ooit moet je weer wakker. En dat valt me zwaar. Ik voel me beroerd, het felle licht, en al het geluid, ik wil me weer laten wegzakken. Maar dat mag natuurlijk niet. Pijn heb ik, daar wordt meteen wat aan gedaan. En misselijk. Ik probeer iets te mompelen en blijkbaar ben ik verstaanbaar want er verschijnt meteen een bekkentje. Ik moet overgeven, en het is allemaal bloed. Geen stolsels, vers, helder bloed. Zelfs in mijn benevelde toestand snap ik nog wel dat dit niet goed is. Op de verkoever rinkelen de alarmbellen ook, want er verschijnt meteen van alles om mijn bed. Ik moet nog een keer overgeven. Weer bloed. Dr. Totte is er ook, dat is fijn want ik heb vertrouwen in die man en klamp me aan zijn stem vast. In totaal moet ik 4x flink overgeven, en ook uit de drainwond bloedt het behoorlijk. Waarschijnlijk een gesprongen adertje, maar uiteindelijk houdt het braken gelukkig op en mag ik terug naar zaal. Rijkjan heeft zich ondertussen zitten opvreten van de zenuwen, want die had mij 2 uur geleden al terug verwacht. Dan komt de schrik als ik de zaal op kom, want bed en OK hemd zitten aardig vol met bloed. Hij gaat naar huis, ik doe mijn ogen dicht en probeer te slapen. Dat wil niet echt lukken, ten eerste kan ik niet op mijn rug slapen en ten tweede wordt ik vannacht goed in de gaten gehouden. Om de paar uur controles, en ook wordt er nog 2x bloed geprikt. Ik ben blij als ik een beetje daglicht door de gordijnen zie komen. Ik wil niets liever dan maar gewoon stil blijven liggen, en ik doe een moord voor een slokje water, maar helaas pindakaas. Er moet gewassen worden (jeetje zeg, dat is echt topsport…) een schoon OK hemdje aan , ik moet op m’n zij rollen voor een zetpil, wat een inspanningen allemaal. Een slokje water is uit den boze natuurlijk, maar als ik met de hand op m’n hart beloof dat ik geen druppel zal inslikken mag ik wel mijn tanden poetsen. Heerlijk voelt dat. En dan wordt ik opgehaald voor de slikfoto. Meer inspanningen. En dat gore spul dat je moet drinken, bah! Maar ook dat gaat voorbij en als ik weer lekker op zaal lig staat er een verpleegster voor mijn neus met een prachtig boeket van een vriendinnengroep, wat een opkikker is zoiets dan zeg! Nog tot de middag moet ik vechten tegen de maagsonde maar dan mag dat ding er eindelijk uit en mag ik wat water. Iets lekkerders heb ik nog nooit geproefd! Verder ben ik vooral erg suf, na een paar regels lezen vallen mijn ogen alweer dicht. Na weer een onrustige nacht wordt het donderdag. De verpleegster helpt me in mijn eigen nachthemd, kijk dat voelt alweer veel beter dan dat OK-ding. De drain loopt nog steeds, dus die mag er helaas nog niet uit, dat is even een afknapper. In de middag ben ik ineens een stuk helderder, niet meer zo suf. Af en toe zit ik even op de rand van het bed te ‘bungelen’ en stukje bij beetje voel ik me beter worden. Het bezoek brengt steeds meer bloemen mee, en kaartjes, cadeautjes, al die aandacht voelt heerlijk. Pijn heb ik niet, het pompje doet z’n werk perfect, en ook drinken gaat goed. Yoghurt met een beetje roosvicee smaakt heerlijk, thee ook, maar moet ik eerst wat laten afkoelen, want mijn maagje protesteert tegen hete thee. Weer een nacht slecht slapen, oh please, wanneer mag die drain eruit????? Vrijdag komt de zaalarts, katheter mag eruit, infuus mag afgebouwd, pijnstilling wordt vandaag ook afgebouwd maar de drain loopt nog teveel, die mag er niet uit. Da’s een flinke domper, want juist van die drain heb ik last, en als hij er vandaag niet uit mag hoef ik er ook niet op te rekenen dat ik morgen naar huis kan. Maar in de loop van de ochtend verschijnt de verpleegster met goed nieuws, ze gaan de drain er toch uithalen, joepie! Verlost van alle slangen, en met het infuss afgekoppeld mag ik proberen te douchen. Dat valt me vies tegen, ik wordt duizelig, moet hoesten/kokhalsen en ja hoor, daar begint de drainwond flink te bloeden. Met een washandje tegen de drainwond aangedrukt strompel ik naar mijn bed en gelukkig is daar net een verpleegster die me helpt en de boel goed verbindt. De rest van de dag ben ik compleet uitgeput. Maar….het douchen was lekker! En…ik kan eindelijk slapen! Op mijn rechterzij, en niet te lang, maar toch, een paar uurtjes slaap aaneen doen me erg goed. En dan is het zaterdag. Ik drink goed. Ik plas, en ook de rest doet het weer. Ik kan zelf douchen en naar het toilet. Ik wil naar huis. En dat mag. Om ½ 1 arriveert Rijkjan, met 2 van onze jongens (nummer 3 had een hockeywedstrijd, tja dat heeft natuurlijk prioriteit). Met tas, en de armen vol bloemen, verlaat ik het MCL. Oh wat is het heerlijk naar huis te gaan!
dinsdag 23 maart 2010
verloop operatie
Beste blogvolgers,
Hier ben ik dan nog 1 keer.
De operatie van mijn moeder is goed verlopen.
Na een vertraging van ongeveer 1 uur is mijn moeder om 3 uur de OK ingereden.
om ongeveer 16.45 is ze de operatie kamer uitgekomen en omstreeks 19.00 was ze volledig bij kennis.
Jelle
Hier ben ik dan nog 1 keer.
De operatie van mijn moeder is goed verlopen.
Na een vertraging van ongeveer 1 uur is mijn moeder om 3 uur de OK ingereden.
om ongeveer 16.45 is ze de operatie kamer uitgekomen en omstreeks 19.00 was ze volledig bij kennis.
Jelle
maandag 22 maart 2010
Ik heb een tijd
Beste blogvolger,
Hier is Jelle de zoon van Roelien.
van daag omstreeks 16.00 uur is Roelien vertrokken het MCL (Medisch Centrum Leeuwarden)
waar ze omstreeks 17.00 uur is aangekomen en opgenomen voor haar maagverkleining van 26 Maart.
Op deze dag zal zij omstreeks 14.00 uur worden geopereerd.
Zodra mijn moeder bij kennis is post ik een berichtje met hoe het is gegaan.
Jelle
Hier is Jelle de zoon van Roelien.
van daag omstreeks 16.00 uur is Roelien vertrokken het MCL (Medisch Centrum Leeuwarden)
waar ze omstreeks 17.00 uur is aangekomen en opgenomen voor haar maagverkleining van 26 Maart.
Op deze dag zal zij omstreeks 14.00 uur worden geopereerd.
Zodra mijn moeder bij kennis is post ik een berichtje met hoe het is gegaan.
Jelle
woensdag 17 maart 2010
Spannend?spannend!
Het woord 'spannend' is vorige week met stip binnengekomen op de eerste plaats in de mijn-veelgebruikte-woorden top 10. Iedereen die ik deze dagen spreek vindt het 'spannend'. Dat is het natuurlijk ook. De zenuwen gieren me af en toe door de keel, andere momenten komen er weer allerlei twijfels boven, en nog steeds kan ik me niet goed voorstellen dat ik volgende week echt op die operatietafel ga liggen. Ik heb geen enkele operatieervaring en weet dus echt niet wat me te wachten staat. Hoeveel pijn zal ik hebben, hoe misselijk ben ik, het idee van maagsonde en katheter vind ik helemaal niet leuk (wie wel?) en hoe zal het daarna gaan met eten? het zijn allemaal vraagtekens en er is maar 1 ding zeker: dat het na dinsdag allemaal anders zal zijn. 'Spannend' drukt nog niet half uit hoe ik me voel. Ik neem hier eventjes afscheid, de komende dagen zijn druk gevuld met van alles. Rijkjan heeft opdracht om hier dinsdag of woensdag even een berichtje te plaatsen hoe het is gegaan.
dinsdag 2 maart 2010
Hellup, ik heb een datum!
Vanochtend belde het MCL. Op 22 maart word ik opgenomen, de 23e geopereerd. Na al het wachten (ben nu bijna een jaar bezig met het hele traject) is het dan toch zover. En nog voel ik me erdoor overvallen, komen er ineens weer allerlei twijfels de kop opsteken. Nog maar even doorzetten! Komend weekend vieren we Rijkan's verjaardag, kan ik me nog een keertje te buiten gaan en dan vanaf maandag op het strenge pre-operatieve dieet. Gelukkig wordt het heel langzaam aan toch een beetje lente, vanochtend in het park hoorde ik overal vogels en het zonnetje was zo lekker warm dat ik zelfs een uurtje in de tuin heb gewerkt!
zondag 21 februari 2010
Dank je wel, Mark Tuitert!
In de meivakantie organiseert KidsPower weer een hockeykamp op de club. Ids is in de herfstvakantie ook geweest en vond het erg leuk, dus eigenlijk wilde hij nu wel weer. Maar ja, het is toch een hoop geld dus ik stond nog een beetje in dubio. Gisteren kwam er een mailtje: de eerste 3 inschrijvingen als Nederland een gouden medaille wint krijgen een kamp gratis. Nou waren Rijkjan en Jelle toch al van plan om vannacht op te staan om de 1500 meter te bekijken dus ik zeg, half voor de grap, dat ze me dan maar wakker moeten maken als het goud wordt. En jawel, om een uurtje of 3 wordt ik ruw uit mijn slaap gewekt door Jelle, met de mededeling dat 'we' bijna goud hebben. Dus ik uit bed, half slapend nog achter de computer, om Ids in te schrijven en op 'verzend' te drukken zodra de gouden medaille binnen is. En toen m'n bed weer in, waar ik prompt niet meer in slaap kon komen natuurlijk. Je doet soms gekke dingen voor je kroost...
Vanmiddag kwam er mail van Kidspower. Eerst een bevestiging van de inschrijving, en meteen daar achter aan nog een mail: we waren 1 van de eerste inschrijvingen, dus het kamp is helemaal gratis. Dankjewel, Kidspower en natuurlijk Mark Tuitert, voor het geweldige cadeau en natuurlijk voor die prachtige medaille.
Vanmiddag kwam er mail van Kidspower. Eerst een bevestiging van de inschrijving, en meteen daar achter aan nog een mail: we waren 1 van de eerste inschrijvingen, dus het kamp is helemaal gratis. Dankjewel, Kidspower en natuurlijk Mark Tuitert, voor het geweldige cadeau en natuurlijk voor die prachtige medaille.
zaterdag 16 januari 2010
Mannenhumor
Mijn bank wordt op dit moment in beslag genomen door 5 mannen. Nou ja, mannen, fysiek zijn ze er nog niet helemaal, maar qua gedrag zijn het echte kerels. Er wordt flink gedronken (sinas en cola welteverstaan) en de snacks zijn niet aan te slepen. Ik ken mijn taak in dit sociale gebeuren: chips neerzetten en popcorn maken. Verder tel ik vanmiddag niet mee. Ze hebben alleen oog voor de tv (ik zei het toch: echte kerels!) Ze kijken naar een jack-assfilm. Persoonlijk snap ik dus echt niet wat daar voor leuks aan is. Nog nooit zoveel flauwe onderbroekenlol bij elkaar gezien. Maar voor de mannen is dit een cultureel hoogtepunt. Geen enkele film kan het hierbij halen. Ze rollen van de bank af van het lachen en juichen bij elke pijnlijke en genante stunt die voorbij komt. Male bonding.
Nee mam, we gaan het echt niet nadoen, duh! Ik ga nog maar een schaal popcorn maken.....
PS: nieuws van het afvalfront! Ik ben inmiddels 16 kilo zelf afgevallen en goedgekeurd door de anesthesist. Als alles volgens plan verloopt wordt ik rond eind maart geopereerd.
Nee mam, we gaan het echt niet nadoen, duh! Ik ga nog maar een schaal popcorn maken.....
PS: nieuws van het afvalfront! Ik ben inmiddels 16 kilo zelf afgevallen en goedgekeurd door de anesthesist. Als alles volgens plan verloopt wordt ik rond eind maart geopereerd.
Abonneren op:
Posts (Atom)